Las lipowy Obrożysk dowiedz się więcje >>

rok powstania - 1919
powierzchnia – 100,38 ha
rodzaj – rezerwat leśny
przedmiot ochrony - grąd lipowy z lipą drobnolistną i modrzewiem polskim
dojście - z Muszyny drogą wojewódzką nr 971

 

Las liściasty ze znaczną przewagą lipy drobnolistnej jest typowy dla pierwotnych drzewostanów, jakie rozprzestrzeniały się w fazie holoceńskiego optimum klimatycznego w Karpatach. Położony jest w strefie przejścia od piętra pogórza do regla dolnego. W zbiorowiskach roślinnych zaznacza się udział gatunków charakterystycznych dla karpackiego grądu lipowego Tilio-Carpinetum i buczyny karpackiej Dentario glandulosae-Fagetum. Powierzchniowo dominuje karpacki grąd lipowy. W warstwie drzew rosną: lipa drobnolistna z licznymi starymi okazami oraz grab zwyczajny. Wśród zbiorowiska grądu lipowego można wyróżnić wariant lipowy ubogi z mchem płonnikiem i wariant lipowy żyzny z gwiazdnicą wielkokwiatową. Pierwszy z nich, występuje na glebach piaszczysto-gliniastych, płytkich i szkieletowych. Charakteryzuje go duży udział lipy drobnolistnej, ubóstwo florystyczne i domieszka świerka w niższej warstwie. Drugi wariant, związany z glebami gliniasto-piaszczystymi, głębokimi i dość wilgotnymi, wyróżnia się urozmaiconym drzewostanem lipowo-jaworowo-klonowym i większym bogactwem florystycznym. W niżej położonych partiach rezerwatu występują płaty zespołu olszyny karpackiej Alnetum incanae, a na dnie dolinki zbiorowisko łąkowe z rzędu Arrhenatheretalia. Różnorodność zbiorowisk roślinnych rezerwatu jest uwarunkowana częściowo osuwiskowym ukształtowaniem terenu obfitującym w formy małych nieckowatych i podmokłych nisz, stromych ich obramowań i względnie suchych garbów utworzonych z osuniętych pakietów piaskowców magurskich. Obszar rezerwatu cechują łagodniejsze warunki termiczne w stosunku do otoczenia stąd też obecność praktycznie litego drzewostanu lipowego.

Dowiedz się więcej o ścieżce przyrodniczej w rezerwacie

Hajnik

rok powstania - 1974
powierzchnia – 19,90 ha
rodzaj – rezerwat leśny
przedmiot ochrony - fragment jodłowej puszczy karpackiej
dojście – z Muszyny szlakiem do Muszynki, (znaki żółte), z Powroźnika szlakiem do Leluchowa i z Leluchowa szlakiem do Powroźnika (znaki niebieskie)

Znajdujący się przy zbiegu dwóch potoków płynących głębokimi wąwozami, zatarasowanymi miejscami przez powalone stare drzewa. Osobliwością jest fragment czystego drzewostanu jodłowego naturalnego pochodzenia, w wieku 130-180 lat. Pojedyncze jodły osiągają tu 100-115 cm grubości w pierśnicy i około 40 m wysokości. Zespół jedlin – Galio-Abietetum zajmuje mniejszą część rezerwatu. Dominującym zespołem jest buczyna karpacka Dentario glandulosae-Fagetum, z mieszanym drzewostanem jodłowo-bukowym z przewagą buka w niższej warstwie. Runo jest bardzo gęste, wysokie z dużym zróżnicowaniem gatunkowym. Najwięcej jest wietlicy samiczej oraz jeżyny gruczołowatej. Występują tu wszystkie gatunki typowe dla lasów bukowych tego zespołu, a więc: żywce - gruczołowaty i cebulkowy, żywokost - sercowaty i bulwiasty i paprotniki.

Żebracze

rok powstania - 1995
powierzchnia – 44,67 ha
rodzaj – rezerwat leśny
przedmiot ochrony - zespół buczyny karpackiej o zróżnicowanym składzie gatunkowym
dojście – ze Szczawnika szlakiem na Wielką Bukową (znaki czerwone)

Rezerwat Żebracze położony jest na terenie leśnictwa Szczawnik, w nadleśnictwie Piwniczna gdzie zajmuje część stoku Kotylniczego Wierchu. Bukowo-jodłowe drzewostany, których średni wiek wynosi około 150 lat położone są na stromym stoku o wystawie południowo-zachodniej, na wysokości od 700 do 1000 m npm. Przewaga buka w podszyciu wskazuje na to, że i w tym przypadku w przyszłości dominować będzie ten gatunek. Tendencja wypierania jodły przez buka zaznacza się powiem powszechnie w drzewostanach regla dolnego w całych Beskidach.
      Największą powierzchnię rezerwatu zajmuje buczyna karpacka, przy czym wyróżniono 4 warianty tego zespołu: wariant typowy, wariant wietlicowo-narecznicowy z wietlicą samiczą i narecznicą krótkoostną, wariant trzcinnikowy z trzcinnikiem leśnym oraz wariant z niecierpkiem pospolitym. Wariant trzcinnikowy zbliżony do kwaśnej buczyny występuje w miejscach bardziej eksponowanych, dobrze naświetlonych. W runie występuje tu także objęta ochroną marzanka wonna, a ponadto gajowiec żółty. W miejscach wyraźnie wilgotniejszych, z mniejszym dostępem światła, dno lasu pokrywa wariant niecierpkowy, natomiast w miejscach stromych i kamienistych występuje wariant typowy. Oprócz narecznicy i wietlicy w zespole notowano także inne paprocie, jak np. zachyłka oszczepowata i zachyłka trójkątna.
W miejscach, gdzie gleby są mniej zasobne w składniki pokarmowe występują drzewostany bukowe, należące do zespołu kwaśnej buczyny Luzulo nemorosae-Fagetum. W rezerwacie ma on jednak marginalne znaczenie, gdyż występuje na stosunkowo niewielkiej powierzchni. W porównaniu do silnie zdewastowanych i odmłodzonych drzewostanów w otoczeniu las ten stanowi dobrze zachowany starodrzew dawnej puszczy karpackiej. Dodatkowym walorem są liczne wychodnie skalne.